4 νύχτες, 4 νομοί

[yns]

29 Απριλίου - 3 Μαΐου 2013..
5 μέρες άδεια...
Μετά από πολλούς μήνες χωρίς ούτε ένα ρεπό (δεν προβλέπονται στην κλινική μας)...
Μετά από κάποιες δύσκολες εφημερίες...
Ανέλπιστο δώρο!
Που σίγουρα δεν θα έπρεπε να μείνει ανεκμετάλλευτο.

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό με τα νέα εργασιακά δεδομένα τα'χα δει όλα. Αιτία η πληθώρα των περιστατικών (που λόγω κρίσης κατακλύζουν πλέον τα δημόσια νοσοκομεία), η σοβαρότητα τους (καθότι Πανεπιστημιακό -και από τα καλύτερα στην Ευρώπη στην Οφθαλμολογία, να παινέψουμε και τα γένια μας- αντιμετωπίζουμε αρκετά δύσκολες καταστάσεις) και το το γεγονός πως τα 2+ τελευταία χρόνια ήμουν άνεργος και μπορούσα να κάνω σχεδόν ό,τι ήθελα (βασικά ό,τι μου επέτρεπε η -άδεια- τσέπη μου) και όποτε το ήθελα.

Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο... Χρόνος... Ελεύθερος χρόνος... Αυτό που μου έλειπε περισσότερο απ'όλα.

Το είχα πει πολλές φορές στους φίλους μου που με ρώταγαν γιατί δεν έβαζα κ#λο μέσα και δραπέτευα με την πρώτη ευκαιρία ότι θα ερχόταν ο καιρός που το μεγαλύτερο πρόβλημά μου θα ήταν ο ελεύθερος χρόνος. Αυτή η εποχή έχει έρθει λοιπόν. Έτσι οι παραπάνω 5 μέρες για άδεια Πάσχα που αποφασίστηκαν λίγα 24ωρα πριν ήταν απ'τα πιο χαρμόσυνα πράγματα που άκουσα!

Προτεινόμενο soundtrack:

Video from : www.youtube.com

[yns]

Το Σάββατο (αυτό πριν την Κυριακή των Βαΐων) 27 του Απρίλη κάποιοι καλοί φίλοι πήγαν στην Ξερόκαμπο, στο ΝΑ άκρο την Κρήτης. Δυστυχώς δεν μπορούσα να ακολουθήσω καθότι εφημέρευα. Όμως την Κυριακή πουρνό πουρνό, με το που τελείωσε η εφημερία, φόρτωσα τα πράγματα που είχα ήδη ετοιμάσει και μαζί με τον καλό φίλο Μιχάλη με ένα CB1300 ξεκινήσαμε για να τους βρούμε. Ο Μιχάλης θα επέστρεφε την ίδια μέρα αλλά εγώ θα συνέχιζα μόνος μου, με τη σκηνή, χωρίς πλάνο, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.

Το μωρό ετοιμοπόλεμο με την καινούρια του φιμέ ζελατίνα, φρέσκα λαδάκια, φίλτρα, αλυσιδογράναζα και φρεσκοπλυμένη (συλλεκτική φωτογραφία)!

1η στάση στο Ίστρο, καμιά ώρα μετά την αναχώρηση και κάποια χιλιόμετρα μετά τον Άγιο Νικόλαο για καφεδάκι να ανοίξει λίγο το μάτι. Μπορεί να είμαι τριβάλιτσος αλλά η μεγάλη βαλίτσα είχε αρκετό χώρο για να φιλοξενήσει το μπουφάν και στο topcase είχα την Nikon και το τρίποδο γιατί αποφάσισα να εκμεταλλευτώ όσο μπορούσα το γεγονός του να μπορώ να σταματήσω όπου και όποτε θέλω για φωτογράφηση.

2η στάση λίγα χιλιόμετρα αργότερα για φωτογραφία με φόντο τον κόλπο του Μιραμπέλου και το νησάκι Ψείρα απέναντι από τον γραφικό Μόχλο.

Να σε πιάνει ίλιγγος! Ο δρόμος που φαίνεται ξεκινάει από την παραλία Θόλο στο Καβούσι και είναι στα υπόψιν για μπανάκι το καλοκαίρι.

Το νησάκι Ψείρα.

1,5 ωρίτσα αργότερα και μετά από μια καταπληκτική διαδρομή σε επαρχιακούς δρόμους φτάσαμε μέσω Ζήρου στην κορυφή πριν τον Ξερόκαμπο. Η θέα μοναδική.

Και μια πιο κοντινή με τις νησίδες «Κάβαλοι».

Και τα μωρά μας.

Η κατάβαση ποίημα, σε έναν από τους αγαπημένους μου δρόμους στο νησί με πολύ καλή ποιότητα ασφάλτου.

Βέβαια εκεί ανακάλυψα ή μάλλον επιβεβαίωσα πως τα ρουλεμάν του λαιμού είχαν παραδώσει πνεύμα! Η μηχανή ελαφρωμένη μπροστά πήγαινε όπου ήθελε με προτίμηση στην ευθεία. Η κατάσταση επιδεινωνόταν όταν φρέναρα με το μπροστινό με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ το πίσω. Ως εκ τούτου, μέχρι να κατεβούμε είχα μείνει από πίσω φρένα... Στάση για να κρυώσουν λοιπόν και αρνητικές σκέψεις για την έκβαση της βόλτας μου... Όμως αποφάσισα παρόλ'αυτά να συνεχίσω αλλάζοντας απλά τον τρόπο οδήγησης μου.

Όπως και να'χει σε λίγο φτάσαμε στην παραλία όπου οι υπόλοιποι έκαναν ηλιοθεραπεία μη τολμώντας να βουτήξουν στα παγωμένα νερά. Έχοντας κάνει μπάνιο στην Πάργα και στην Παλαιοκαστρίτσα στην Κέρκυρα η θερμοκρασία του νερού μου φάνηκε αρκετά νορμάλ για πρώτο μπάνιο κι έκανα την αρχή ακολουθούμενος από -σχεδόν- όλη την παρέα! Εδώ ο Μιχάλης.

Έχω κι άλλες φωτογραφίες αλλά δεν τις βάζω γιατί θα με κυνηγάνε

Και 2 με το μωρό στην παραλία...

Ακολούθησε τσιμπούσι στην παρακείμενη ταβερνούλα με καταπληκτικές γεύσεις και μπόλικο νέκταρ...

Μόλις πήραμε πάλι δυνάμεις οι φίλοι αποφάσισαν να ξεκινήσουν για την επιστροφή μέσω Ιεράπετρας. Εγώ έβαλα τζινάκι για να κάνω τα 16 χιλιόμετρα που με χώριζαν από την παραλία της Κάτω Ζάκρου όπου σκόπευα να περάσω τη νύχτα.

Φτάνοντας στην Πάνω Ζάκρο υπάρχουν 2 επιλογές: ή ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος ή η χωματόδρομος που περνάει ακριβώς πάνω από το Φαράγγι των Νεκρών (ονομάζεται έτσι λόγω των Μινωικών τάφων που ανακαλύφτηκαν στα τοιχώματά του). Τελευταία φορά τον δρόμο αυτόν τον είχα διανύσει στον «Gύρο τση ΚρήτηS». Παρόλο που η μηχανή ήταν στην πένα, καθαρή με τα κερώματα της μετά από μήνες βρωμιάς, δεν δίστασα να αποφασίσω!

Το Φαράγγι των Νεκρών προς την Πάνω Ζάκρο.

Και προς την Κάτω Ζάκρο.

Ο γράφων...

Και η καλή μου επιτέλους πάλι σκονισμένη.

Ο κόλπος της Κάτω Ζάκρου απλώθηκε μπροστά μου.

Το νότιο μέρος του. Κάπου εκεί στα δέντρα έστησα τη σκηνή.

Το σπίτι μου για το πρώτο βράδυ.

Και το μωρό λίγο παραδίπλα.

Ο ήλιος άρχιζε ήδη να πέφτει ομορφαίνοντας τα άγρια βουνά της μαγικής αυτής τοποθεσίας.

Και πάλι το εξοχικό μου. Όχι πείτε μου: υπάρχει κάτι καλύτερο;

Κι ο Donald! Το pet που απ'ότι φαίνεται δεν χάρηκε πολύ την παρέα που θα είχε εκείνο το βράδυ. Εκτίμησε δεόντως βέβαια τα κουλουράκια που του έδωσα αργότερα...

Το βράδυ έφαγα ένα υπέροχο κατσικάκι στο φούρνο στην ταβέρνα «Kato Zakros Bay» του νέου φίλου Κώστα, μοτοσυκλετιστή με CBR που έτυχε να έχουμε πολλούς κοινούς φίλους.

Είχε πάει 11 όταν μετά από κάμποσες μπύρες και ρακές αποφάσισα να περπατήσω προς τη σκηνή για να ξεραθώ στον ύπνο. Όμως εκείνη τη στιγμή από την θάλασσα πρόβαλλε ένα από τα ομορφότερα φεγγάρια που έχω δει ποτέ! Η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη, πήρα τρίποδο και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες....

Και η αγαπημένη μου...

Χαρούμενος χώθηκα στον υπνόσακο και έπεσα στην αγκαλιά του Μορφέα διακόπτοντας όμως 3 φορές την ανάπαυσή μου με εφιάλτες από ασθενείς που με κυνηγούσαν για να εξεταστούν... τα νεύρα μου δεν ήταν καλά...

[yns]

Ήταν πολύ νωρίς όταν ο Donald άρχισε να κρώζει ακριβώς έξω από την σκηνή. Σαν να είχε καταλάβει αυτό που σκεφτόμουν το προηγούμενο βράδυ... Άνοιξα το φερμουάρ και κατάλαβα πως έλειπαν μόλις λίγα λεπτά πριν την ανατολή.

Ο ουρανός γέμισε πάλι χρώματα...

Και ο ήλιος δεν άργησε να προβάλλει σηματοδοτώντας την έναρξη μιας υπέροχης μέρας..

Καλημέρα μωρό μου...

Το φεγγάρι ακόμα ψηλά θα έχανε σιγά σιγά την λάμψη του..

Τι τέλειο πρωινό.. τι τέλειο μέρος...

Γεμάτος θετική ενέργεια μετά από αυτό το τέλειο ξύπνημα ξαναγύρισα στη σκηνή και σκεπτόμενος ότι στην πραγματικότητα δεν βιαζόμουν αποφάσισα να εφαρμόσω την αγαπημένη στάση μου γιόγκα, αυτήν που ξαπλώνεις, τεντώνεσαι και κοιμάσαι κάνα δίωρο!

Περασμένες 10 τα μάζεψα και πήγα στην ταβέρνα του Κώστα για καφεδάκι και κουβέντα. Κατά το μεσημέρι άφηνα πίσω μου την Κάτω Ζάκρο.

Η κατεύθυνση ήταν προς τον Ξερόκαμπο και από εκεί νότια παράλια.

Το Κουφονήσι με την καμινάδα της μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στον Αθερινόλακο

Το χωριό Γούδουρας με φόντο τα Λασιθιώτικα

Η θάλασσα με προσκαλούσε αλλά είχα ακόμα αρκετά χιλιόμετρα στο μυαλό μου..

Πέρασα Ιεράπετρα και Μύρτο και έφτασα στα αγαπημένα Τέρτσα.

Μια ιδέα ήταν να κατασκηνώσω εκεί. Όμως ήταν ακόμα αρκετά νωρίς. Αφού όμως το στομάχι διαμαρτυρόταν σκέφτηκα να το ικανοποιήσω στην ταβέρνα του φίλου Λάμπρου...

Η παραλία κι εδώ με προκαλούσε να βουτήξω αλλά είπα να συνεχίσω.

Στο βάθος τα Αστερούσια.

Πέρασα γρήγορα Σιδωνία, Άρβη και Κερατόκαμπο και έφτασα στον Τσούτσουρο.

Το Μαριδάκι από τον Τσούτσουρο.

Η σκέψη να περάσω τα Αστερούσια από χώμα είχε εξαϋλωθεί την στιγμή που συνειδητοποίησα την κατάσταση των ρουλεμάν του λαιμού. Άσφαλτος λοιπόν! Δεν κάνει και κακό πού και πού... Έτσι ανηφόρισα προς Καστελλιανά και από εκεί μέσω Πύργου έφτασα στις Μοίρες. Να διανυκτέρευα άραγε στον Κομό; Μπα... ήταν νωρίς ακόμα... τόσο όσον αφορούσε την ώρα αλλά κυρίως όσον αφορούσε την γαλήνη μου. Κομός θα σήμαινε πως το βράδυ δεν θα αντιστεκόμουν στον πειρασμό των Ματάλων... Και το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν απλά να οδηγήσω και να αδειάσω το μυαλό... Έτσι προσπερνώντας την Αγία Γαλήνη πήγα προς Σακτούρια.

Εκεί τραβήχτηκε η παρακάτω φωτογραφία που δείχνει την Τριόπετρα από ψηλά.

Καθώς και αυτή με μια πανέμορφη αδιέξοδο διαδρομή στο όρος Κέδρος... Σκέφτεστε αυτό που σκέφτομαι;

Κατηφορίζοντας προς την θάλασσα δεν μπόρεσα να μην σταματήσω για να απολαύσω την ομορφιά που παρουσιαζόταν μπροστά μου.

Νήσοι Παξιμάδια στον Κόλπο της Μεσαράς.

...

Ο σχηματισμός που δανείζει το όνομα στην παραλία της Τριόπετρας.

Και κοιτάζοντας δυτικά ο δρόμος στον οποίο είχα πάρει την σαβούρδα την τελευταία φορά που πέρασα από εδώ.. Τώρα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

Ώσπου επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου για την 2η νύχτα. Οι Λίγκρες! Το αυτοκόλλητο πάνω αριστερά είναι από τον «Gύρο τση ΚρήτηS»

Η καταπληκτική παραλία.

Και μια πιο κοντινή.

Το κτίσμα που φαίνεται είναι η ταβέρνα της οικογένειας του Μιχάλη, ενός φευγάτου τύπου. Διαθέτουν και λίγα δωμάτια τα οποία όμως σπάνια είναι άδεια.

Έκατσα να πιω μια μπύρα να χαλαρώσω τραβώντας ακόμα λίγες φωτογραφίες.

Πάλι τα Παξιμάδια.

Στο βάθος η Γαύδος.

Έστησα την σκηνή στην παραλία ακριβώς πριν ο ήλιος κρυφτεί πίσω από τα Λευκά Όρη.

Και παραδώσει τη σκυτάλη στη νύχτα....

Ανέβηκα στην ταβέρνα για να τσιμπήσω κάτι και κατά τις 11 επέστρεψα στην σκηνή μου.

Γύρω στις 2 ξύπνησα από το φως του φεγγαριού που είχε στο μεταξύ ανατείλει φωτίζοντας τον κόλπο.

Μετά από αυτό ξεράθηκα στον ύπνο...

[yns]

Μεγάλη Τρίτη. Η 3η μέρα της εκδρομής μου ξεκίναγε με μια απίστευτη γαλήνη παντού γύρω και μέσα μου.

Αυτή τη φορά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και έριξα μια βουτιά στα κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού που απλωνόταν μπροστά μου.

Δεν μπορούσα να σταματήσω να αποθανατίζω αυτό το μέρος...

Όμως έπρεπε να φύγω.. δεν έπρεπε δηλαδή, δεν με υποχρέωνε κανείς, απλά μου είχε λείψει κι άλλη μια παραλία κι είπα να την επισκεφτώ!

Έτσι, μετά από ένα καλό πρωινό και αφού μάζεψα τα πράγματά μου κάτω από έναν ήλιο που είχε αρχίσει να ζεσταίνει πολύ πήρα κατεύθυνση προς το Ρέθυμνο. Στην ανάβαση τράβηξα όμως την παρακάτω φωτογραφία όπου φαίνεται πάλι η παραλία της Τριόπετρας και οι αμμόλοφοι του Άγίου Παύλου.

Μέσω Σπηλίου έφτασα στο γραφικό Ρέθυμνο χωρίς να σταματήσω.. δεν θα είχε νόημα άλλωστε. Συνέχισα από Εθνική, έφτασα Χανιά. Είχα αρχίσει να πεινάω. Όμως ήθελα απλά να συνεχίσω. Έφαγα βιαστικά κάμποσα μπισκότα που είχα μαζί μου και συνέχισα νότια Μπροστά μου απλωνόταν αγέροχα τα Λευκά Όρη..

Άρχισα να ανεβαίνω προς Ομαλό. Τα τελευταία χιλιόμετρα του δρόμου ήταν ένα τεράστιο εργοτάξιο με σημαντικά έργα διαπλάτυνσης. Οι χιλιάδες των τουριστών που επισκέπτονται το φαράγγι της Σαμαριάς απλά επέβαλλαν να γίνει αυτό το έργο. Ήταν από τις λίγες φορές που πήγα χώμα και δεν το ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Ο νους μου ήταν στα ρουλεμάν. Όμως το πανέμορφο οροπέδιο του Ομαλού με απάλλαξε, έστω στιγμιαία, από αυτές μου τις ανησυχίες.

Και σύντομα η «Μάγια» πόζαρε για άλλη μια φορά με φόντο τον επιβλητικό Γκίγκιλο...

Κάπου εκεί βρίσκεται η 2η υψηλότερη τοποθεσία στο νησί. Θυμήθηκα την «Ορεινή Έρημο», την εκδρομή με τον Νίκο 2 χρόνια πριν.. Πώς περνάει ρε γαμώτο έτσι γρήγορα ο καιρός;

Και μια ζουμαριστή..

2 μπισκότα και 2 τσιγάρα αργότερα πήρα τον δρόμο προς τον νότο διακόπτοντας 2 φορές.

Η πρώτη ήταν για να αποθανατίσω ένα περίεργο κατσικάκι και την καλή μου ασορτί με την κίτρινη σήμανση του οδοστρώματος.

Και η δεύτερη για να κάνω μια στάση στο φαράγγι της Αγίας Ειρήνης λίγα χιλιόμετρα πριν από την Σούγια. Βλέποντας την πινακίδα με το όνομα του ανιψιού του Ευτύχη θυμήθηκα ότι κάθε φορά που περνάω θέλω να σταματήσω αλλά πάντα είτε βιαζόμουν είτε δεν ήμουν μόνος και δεν μπορούσα να σταματήσω το κομβόι.

Μιας και ήμουν πλέον πολύ κουρασμένος από την περίεργη οδήγηση που είχα υιοθετήσει σκέφτηκα να σταματήσω για να πιω μια πορτοκαλάδα να στανιάρω λίγο και να δω αυτό το όμορφο μέρος για το οποίο μου είχε μιλήσει ο Ευτύχης.

Όμως ο Γιώργης είχε άλλα σχέδια!

Αν και είχε ήδη κατεβάσει ρολά και έκλεινε όταν έφτασα για να πάει να επισκευάσει μια σωλήνα που κάπου είχε διαρροή και δεν πότιζε σωστά το μποστάνι του, μόλις του είπα πως είμαι φίλος του θείου του και αν θα μπορούσα να πάρω μια πορτοκαλάδα και να του αφήσω το μπουκάλι μετά εκεί, αυτός ανέβασε τα ρολά και έβαλε αρχή να ανοίγει φύλλο...

Και να φτιάχνει καλιτσούνια, τα οποία είναι αρκετά διαφορετικά από αυτά που φτιάχνονται στο Ηράκλειο και στο Λασίθι όπου είναι γλυκά. Εδώ είναι αλμυρά και γεμίζονται είτε με το παραδοσιακό τυρί «μaλάκα» είτε με χόρτα. Περιττό να γράψω πως έφαγα και από τα δύο...

Μόλις τελείωσαν εμφανίστηκε ένα χωριάτικο λουκάνικο που είχε καπνιστεί την προηγούμενη ημέρα...
- Βρε Γιώργη, έχω ακόμα ταξίδι...
Τίποτα ο Γιώργης! Κατάλαβα πως κάθε αντίσταση ήταν ανώφελη και απλά συνέχισα να τρώω συνοδεύοντας το πεντανόστημο λουκάνικο με σπιτικό κρασάκι... Η ζημιά είχε ήδη γίνει...

Πολύ φαγητό, 1 λίτρο κρασί και πολύ φιλοσοφία αργότερα είπα να βγάλω και κάποιες φωτογραφίες από το μέρος στο οποίο μου είχε προτείνει ο Γιώργης να περάσω τη νύχτα μου.

Όμως είχα αποφασίσει ήδη πού θα πήγαινα.. Με το ζόρι κατάφερα να τον κάνω να δεχτεί κάποια χρήματα για όλα αυτά που είχαμε χλαπακιάσει και πιει και για τον καφέ που μου έφτιαξε. Αφού του υποσχέθηκα πως θα ξανασμίξουμε με παρέα και -γιατί όχι- θα περάσουμε μια νύχτα κατασκηνώνοντας εκεί εκμεταλλευόμενοι την ψησταριά του (ακούτε Χανιώτες; ) ανέβηκα στην μηχανή για να διανύσω τα τελευταία χιλιόμετρα που με χώριζαν από τον προορισμό μου: την γραφική Σούγια!

Έχοντας λύσει το πρόβλημα του φαγητού (είχα σκάσει πριν) βρήκα ένα μεγάλο αλμυρίκι και έστησα το σπίτι μου για το τρίτο βράδυ. Βγάζοντας όμως τα πράγματα συνειδητοποίησα πως πετσέτα και μαγιώ έλειπαν.. Τα είχα ξεχάσει το πρωί στις Λίγκρες ενώ μάζευα κάτω από τον ήλιο. Και αν και στην Σούγια το μαγιώ είναι optional, μια πετσέτα για την παραλία την χρειαζόμουν. Έτσι έκανα την βόλτα μου στο χωριό για shopping.

Αργότερα, με μια μπύρα επέστρεψα στο εξοχικό μου, την ήπια στην παραλία και γύρω στις 10 και μισή την έπεσα κάνοντας έναν από τους καλύτερους ύπνους που έχω κάνει ως τώρα...

Όμως κατά τη 1 το πρωί κάτι με ξύπνησε..Ήταν το φεγγάρι που δειλά δειλά έκανε την εμφάνισή του. Δεν είχα λόγια.. σε αυτή την εκδρομή ήταν γραπτό μου να δω μερικές από τις πιο όμορφες ανατολές ήλιου και σελήνης που έχω δει!

[yns]

Ξύπνησα ξεκούραστος αρκετά νωρίς. Μπορεί να μην είχα δει την ανατολή του ήλιου καθότι στην Σούγια ο ήλιος ξεπροβαίνει πίσω από το βουνό αλλά η θύμηση του χθεσινοβράδυνου φεγγαριού με έκανε να χαμογελάσω. Πήρα την πετσέτα μου και περπατώντας λίγα μέτρα και χωρίς πολύ σκέψη βούτηξα. Αναζωογονητικό! Σκόνη και σκοτούρες, τουλάχιστον όσες είχαν απομείνει ξεπλύθηκαν στην παγωμένη θάλασσα.. Ο ζεστός ήλιος φρόντισε για τα υπόλοιπα... Δεν κάνω συστηματικά γυμνισμό, όμως όταν μου δίνεται η ευκαιρία αισθάνομαι μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας.

Όμως είχα ακόμα πολλά χιλιόμετρα μπροστά μου. Τράβηξα 2 τελευταίες φωτογραφίες από την παραλία, μάζεψα την σκηνή και πήγα για καφέ στο μαγαζί με το πιο πετυχημένο όνομα που συνάντησα σε αυτή τη βόλτα: «Λωτός».

Με τον καφέ να διεγείρει τα εγκεφαλικά κύτταρα και τον χάρτη μπροστά μου άρχισα να σκέφτομαι πάλι. Η ιδέα να πάρω το καράβι από την Κίσσαμο προς Κύθηρα, από εκεί Πελοπόννησο και μετά Σκωτία απορρίφτηκε πανηγυρικά. Αν και θα μπορούσα να ζήσω για μήνες κάνοντας τα πράγματα που έκανα τις τελευταίες μέρες πλέον υπήρχαν κάποια βασικά προβλήματα: Οι υπόλοιπες μέρες της άδειας είχαν αρχίσει να παίρνουν την κατηφόρα και το πορτοφόλι μου, παρόλο που η εκδρομή ήταν άκρως οικονομική μέχρι τώρα, είχε αρχίσει να αλαφραίνει.. Αλλά το κυριότερο πρόβλημα ήταν τα ρουλεμάν του λαιμού. Και παρόλο που τα είχα ήδη προμηθευτεί κάποιες εβδομάδες πριν (καθότι είμαι συνειδητοποιημένος κάτοχος BMW ξέρω πόσο «unstoppable» είναι το unstoppable) η τηλεφωνική απάντηση του μηχανικού μου ήταν απογοητευτική:
- Φιλαράκι, έχω ελεύθερο ραντεβού μετά τις 20 του μήνα...
- Ποιες 20 ρε Γιώργη, εγώ μπορώ αύριο!
- @#$%@%#$ (δεν τα μεταφέρω εδώ αυτά που άκουσα...

Έτσι πήρα τον φίλο μου τον Βαγγέλη (το χέρι του εμφανίζεται να βάζει μπύρα στις φωτογραφίες της πρώτης μέρας), καλό παιδί και καλός μηχανικός και κανόνισα την επομένη το μεσημέρι να έχω την μηχανή στο μαγαζί για να τα αλλάξουμε. Μετά ερχόταν Μεγάλη Παρασκευή και μετά επέστρεφα στο ωράριο 8:00-17:00.

Το συμπέρασμα ήταν πως θα έπρεπε να σκέφτομαι το δρομολόγιο της επιστροφής. Αφού συμβιβάστηκα με την ιδέα καβάλησα και πήρα τον δρόμο για Χανιά και μετά ακολούθησα ανατολική κατεύθυνση. Όμως στις Βρύσες έστριψα νότια για Σφακιά. Αγαπημένη και υπέροχη διαδρομή.

Σύντομα έφτασα στο Οροπέδιο του Ασκύφου.

Με τον πλέον ερειπωμένο Οθωμανικό κουλέ απ'όπου κάποτε οι κατακτητές παρατηρούσαν τις κινήσεις των Κρητικών επαναστατών να δεσπόζει στην περιοχή.

Και λίγο μετά ο φιδίσιος δρόμος περνάει μέσα στο φαράγγι της Ίμβρου.

Και καταλήγει στο Λιβυκό πέλαγος.

Ζουμ στο Φραγκοκάστελλο. Αν κοιτάξετε προσεκτικά θα δείτε και το κάστρο.

Το τελείωμα του δρόμου λίγο πριν τα Σφακιά. Για πολλές δραμαμίνες! Πριν γίνει η διαπλάτυνση πριν κάποια χρόνια το μπροστινό μέρος των πούλμαν έβγαινε στο κενό στις στροφές...

Αν και θα το γούσταρα ένα καφεδάκι στα Σφακιά δεν πήγα τελικά. Προχώρησα μέχρι το Φραγκοκάστελλο για καμιά φωτογραφία.

Με το ζόρι κρατήθηκα να μην βουτήξω...

Συνέχισα ανατολικά προσπαθώντας να κρατήσω την ογκώδη μηχανή μου για να μην την ρίξει ο βοριάς που με μανία έβγαινε από τα πολλά φαράγγια της περιοχής. Ο κόλπος του Πλακιά.

Μια πιο κοντινή.

Και μία από πάνω από το όμορφο θέρετρο με την υπέροχη παραλία.

Κάπου εκεί άρχισα να ανηφορίζω για να βγω στο Σπήλι, με τις χαρακτηριστικές βρύσες στην κεντρική πλατεία.

Φτάνοντας από το Σπήλι και μιας και δεν ήμουν ιδιαίτερα μακρυά αποφάσισα να επιστρέψω στις Λίγκρες μήπως κι έβρισκα το μαγιώ και την πετσέτα μου. Έτσι, βγαίνοντας από το χωριό έστριψα δεξιά ακολουθώντας το ένστικτό μου που μου επιφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη: μια απίστευτη διαδρομή την οποία δεν είχα κάνει ποτέ! Στην φωτογραφία στο βάθος φαίνεται το χωριό Φρατί στην είσοδο του Φρατιανού φαραγγιού.

Γεμάτος πανέμορφες εικόνες έφτασα στις Λίγκρες όπου τα πράγματά μου με περίμεναν στον βράχο που τα είχα αφήσει το προηγούμενο πρωί. Έκατσα στο ταβερνάκι για μια παγωμένη μπύρα και ένα μεζέ, άκουσα πως είμαι κουζουλός από τον ιδιοκτήτη και συνέχισα τον δρόμο μου που πέρναγε πάλι από την πανέμορφη Τριόπετρα.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει όταν επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου για την τελευταία νύχτα της εκδρομής. Το μέρος αγαπημένο και η κλασική μου καβάντζα ελεύθερη! Welcome back to Komos beach Yanni!

Ίσα ίσα πρόλαβα να στήσω την σκηνή για να απολαύσω ένα ακόμα υπέροχο ηλιοβασίλεμα...

Η φυσική κατάληξή μου ήταν βέβαια τα Μάταλα...

Και το αγαπημένο μου στέκι στο νησί, το Hakuna Matata! Τα φιλαράκια που έχουν περάσει από δω ξέρουν γιατί...

Εκεί, μαζί με πολλές μπύρες και εκλεκτή παρέα γιόρτασα τα γενέθλιά μου!

[yns]

Η επόμενη μέρα ήταν δύσκολη... Αναγκάστηκα να βάλω ξυπνητήρι για να ξυπνήσω, να ετοιμαστώ και να επιστρέψω στο Ηράκλειο προκειμένου να αλλάξω τα ρουλεμάν.

Ήταν μια βόλτα πρωτίστως ανάγκης να ξεφύγω από την καθημερινότητα η οποία εξελίχτηκε σε μεγάλη απόλαυση σε κάθε της χιλιόμετρο. Για 4 μέρες και 4 νύχτες ταξίδεψα στους 4 νομούς της Κρήτης, είδα αγαπημένα αλλά και άγνωστα σε μένα πανέμορφα μέρη, τράβηξα πολλές φωτογραφίες, ένιωσα έντονα τα αρώματα της άνοιξης και την δροσιά του πρώιμου κάμπινγκ και σκέφτηκα πόσο ανώφελο είναι να αναλωνόμαστε σε ίντριγκες και σαχλαμάρες σε μια παρέα στην οποία τα πράγματα που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν...

Καλές βόλτες σε όλους!!

[P@vlos.B]

Μπράβο ρε Γιάννη! καιρό είχαμε να δούμε δικό σου ταξιδιωτικό, αλλά το come back που έκανες είναι καταπληκτικό!
Όσο για τις φωτογραφίες,

[zampe]

Ευχομαι τα επομενα γενεθλια να τα περασεις ακομα καλυτερα και να φτασεις μεχρι τη Σκωτια!!

[cuckoos]

Φίλε αυτά τα ταξιδιωτικά σας (yns, Markas, Manos13) είναι το κάτι άλλο. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ.
Μπράβο σας

[nikos zrs]

μπραβο doctor !!!

[der7]

Απιστευτη βολτα yns!!!

[kostasske]

[DIM530]

ζηλευω!! 1000bravo

[yns]

Σύντροχοι, να'στε καλά για τα καλά σας λόγια... μια απόφαση θέλει μόνο και λίγη τρέλα..

[sugariadis]

φίλε... ΡΙΣΠΕΚΤ!