Ο Gύρος τση ΚρήτηS

[yns]

Καλή η ιστορία, εμείς είχαμε όμως άλλα πιο άμεσα προβλήματα να λύσουμε! Είχε ήδη περάσει το μεσημέρι και ο Μάνος κόντευε να λιποθυμήσει από την πείνα (όχι πως η δικιά μου ήταν λιγότερη...). Έτσι κάτσαμε σε μια από τις όμορφες ταβέρνες της περιοχής να τσιμπήσουμε κάτι. Και καθότι ο ήλιος είχε επιστρέψει μια κρύα μπυρίτσα ήταν επιβεβλημένη! Και όπως και την προηγούμενη μέρα, έτσι και τώρα ήταν κερασμένη. Αυτή τη φορά από τον Χανιώτη μετανάστη και παντρεμένο στην Ολλανδία μοτοσυκλετιστή που είχε έρθει με την οικογένεια του και καθόταν στο διπλανό μας τραπέζι.

Λιτό το γεύμα μας αλλά χορταστικό: Απάκι, σαλάτα, πατάτες και ντάκος. Επίθεση!!

Και ως είθισται μια κερασμένη ρακούλα και γλυκό (γιαούρτι με κυδώνι) είναι ότι πρέπει για την χώνεψη.

[yns]

Μετά την σύντομη αλλά απαραίτητα αυτή στάση ανεβήκαμε πάλι στις μηχανές για να διανύσουμε μια από τις ομορφότερες διαδρομές που υπάρχουν στο νησί με κατεύθυνση το οροπέδιο του Ομαλού.

Ήδη λίγο μετά το Θέρισο η θέα είναι μοναδική. Στο βάθος ο κάμπος και λίγο παρακάτω ο κόλπος των Χανίων και το Ακρωτήριο της Σπάθας.

Δεν μπορούμε παρά να σταματήσουμε πάλι για φωτογραφία.

Χμμμμ... ωραίοι χωματόδρομοι για μελλοντικές εξορμήσεις!

Τα όρνεα (που αφθονούν στην περιοχή) μας παρακολουθούσαν από ψηλά...

[yns]

Τα Λευκά Όρη μπροστά μας...

Και ο δρόμος με πολύ καλή ποιότητα ασφάλτου, αν και με σημάδια από την κακοκαιρία, να μας προ(σ)καλεί να στρίψουμε...

«Μάνο, κοίτα εκεί!»

Λες και κάποιος έκοψε τον βράχο...

[yns]

Μάνος..

Στο βάθος αχνοφαίνεται το χωριό Ζούρβα.

Θυμάστε πόσο καθαροί ήμασταν την 1η μέρα;

Και ο απότομος βράχος από κοντά...

[yns]

Πολλές φορές σε αυτήν την εκδρομή βρήκαμε μπροστά μας πρόβατα και κατσίκια. Συνήθως συχνάζουν στα σκιερά σημεία του δρόμου. Ευτυχώς στο νησί δεν έχουμε πολλά τσομπανόσκυλα να τα προσέχουν.

Εδώ όμως τα εύγευστα τετράποδα μας την έπεσαν κανονικά με αρχηγό τον τράγο... Σβήσαμε τις μηχανές και τα αφήσαμε να περάσουν...

[yns]

Αφήσαμε πίσω μας Ζούρβα και φτάσαμε στα Μεσκλά. Εκεί έχει άλλη μια «κονταρίδα» για το χωριό Λάκκοι αποφεύγοντας την διαδρομή που περνάει από το χωριό Φουρνές, όμορφη αλλά χωρίς νόημα αν κοιτάξετε τον χάρτη. Η κονταρίδα αυτή συναντάει τον δρόμου που έρχεται από τις Φουρνές και εκεί ψιλομπερδευτήκαμε πάλι αλλά με την βοήθεια του χάρτη (άλλη μια φορά) πήραμε τον σωστό δρόμο. Εκείνη την μέρα πρέπει να τον είχα ανοίξει πάνω από 20 φορές...

Περνώντας τους Λάκκους το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει.

Και λίγο πριν μπούμε για τα καλά στα Λευκά Όρη σταματήσαμε για να απολαύσουμε πάλι την απίστευτη θέα.

[manos13]

Η συνέχεια με την ανάβαση προς το οροπέδιο του Ομαλού ήταν η πιο εντυπωσιακή ως τώρα διαδρομή πάνω στην άσφαλτο.

Γιάννης

Μάνος

Θαυμάστε διαδρομή και τοπίο... μοναδικό απ όλες τις απόψεις..

Φυσικά αρκετές φορές οδηγούσαμε με το κεφάλι είτε αριστερά είτε δεξιά... τι να προλάβει να καταγράψει πια αυτός ο εγκέφαλος....
Εδώ ο Γιάννης προσπαθεί να καταχωρήσει μερικές εικόνες στο μυαλό του ενώ οδηγεί...!!!!!

[manos13]

Μετά από λίγα μέτρα τα ABS για πρώτη φορά φάνηκαν το πόσο σημαντικά είναι και βοηθούν στο γρήγορο φρενάρισμα...
Στρίβοντας το κεφάλι μου δεξιά αντίκρισα αυτή την εικόνα... Μοναδική ομορφιά με φανταστικά γήινα χρώματα στο ζενίθ τους... Ο μεγαλύτερος κίνδυνος του να χάσω αυτό το κάδρο είχε περάσει στο παρελθόν μετά το ακαριαίο σταμάτημα για να θαυμάσω το τοπίο...!!!!!!

Ο Γιάννης που λίγο πριν οδηγούσε με το βλέμμα του καρφωμένο δεξιά και βλέποντας με να σταματάω έκανε μια μικρή αναστροφή και ήρθε διπλά μου να θαυμάσει για λίγο ακόμα το θέαμα...

Οροπέδιο Ομαλού...

Λευκά Όρη..

[manos13]

Προχωρώντας και αφού περάσαμε το Οροπέδιο όπου φαίνεται αρκετά καλά στο βίντεο της ημέρας, φτάσαμε στην είσοδο του Εθνικού Δρυμού της Σαμαριάς...

Αναμνηστική φώτο...

Αλλά δυστυχώς η προσπάθειά μας να περπατήσουμε (για λίγο) ώστε να φωτογραφίσουμε τα πρώτα μέτρα που οδηγούν στην αρχή της διαδρομής μέσα στο φαράγγι που καταλήγει στην φανταστική παραλία της Άγιας Ρουμέλης γρήγορα έλαβε τέλος αφού πραγματοποιούνταν εργασίες συντήρησης στα μονοπάτια ώστε να υποδεχτούν σε λίγες μέρες τον μεγάλο όγκο τουριστών που το διασχίζουν.

[manos13]

Με τις φωτογραφικές μηχανές να έχουν πάρει φωτιά προσπαθώντας να καταγράψουμε το τοπίο με την πρώτη από τον Γιάννη με φυσικά τι άλλο από την αγάπη του με background το Όρος Γκίγκιλος να φτιάχνουν ένα όμορφο κάδρο προσδίδοντας μερικές όμορφες πινελιές της περιπέτειάς μας....

Τα τελευταία χιόνια στολίζουν τις κορφές...

Μια αναμνηστική φωτογραφία με τα Λευκά Όρη πίσω μου.

[manos13]

Τα γαϊδουράκια που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του Δρυμού για να ανεβοκατεβαίνουν τα μονοπάτια ξαποσταίνουν λίγο πριν φορτωθούν και κατηφορίσουν και πάλι....

Από κάπου εδώ ξεκινά το φαράγγι..

Το "Ξυλόσκαλο" η αρχή της διαδρομής για την κατάβαση στο φαράγγι...

Και η Ελληνική πραγματικότητα... ένας εργάζεται και κάτω, γύρω από το τραπέζι οι καφέδες και τα τσιγάρα να έχουν την τιμητική τους...

[manos13]

Το πευκόδασος στις πλαγιές των βουνών έδειχνε σαν να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στις κορυφές χαρίζοντας δροσιά και οξυγόνο απλόχερα στους επισκέπτες...

Μια κατασκευή πάνω σε πέτρα, κάτι σαν πυξίδα μας βοηθά να προσανατολιστούμε...

Η αναμνηστική φωτογραφία με την βοήθεια ενός ηλικιωμένου ζευγαριού μας γέμισε χαμόγελα και χαρά ώστε να κρατήσει ο καθένας από εμάς στην μνήμη του ζωντανή στο τι είχαμε περάσει ως τώρα τα δυο φιλαράκια!!!

[manos13]

Η παλιά καντίνα έξω από τον Δρυμό είχε γίνει κάτι σαν βιβλίο επισκεπτών με τα σπρέι από πενταήμερες όπως αυτή από τον Κορυδαλλό και από παιδιά της θύρα 13 να αφήνουν τα σημάδια τους και την παρουσία τους ως εδώ με τον δικό τους τρόπο...

Κατηφορίζοντας και ενώ φτάσαμε πάλι στο οροπέδιο του Ομαλού αυτή την φορά για να πάρουμε κατεύθυνση προς Σούγια κάναμε μια μικρή στάση. Από μακρυά μπορούμε να διακρίνουμε την χωμάτινη διαδρομή που οδηγεί στο καταφύγιο του Καλλέργη...

Ζουμάροντας για την λεπτομέρεια...

[yns]

Τα μάτια μας δεν χόρταιναν να απολαμβάνουν την ορεινή δασική διαδρομή που ακολούθησε. Άσφαλτος πίστας (αν και με έντονα τα σημάδια της κτηνοτροφίας) και θέα που δεν περιγράφεται. Απορροφηθήκαμε τόσο που ξεχάσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες! Ο λόγος βέβαια ήταν και ένας άλλος: η ώρα πέρναγε και έπρεπε σιγά σιγά να σκεφτούμε και το κατάλυμά μας για απόψε. Ο προορισμός μας ήταν η Παλαιόχωρα αλλά θέλαμε να κατέβουμε και στην καταπληκτική Σούγια. Τα δύο αυτά θέρετρα δεν συνδέονται μεταξύ τους και για να πάει κανείς από το ένα στο άλλο πρέπει να διανύσει περίπου 35 χλμ στριφτερού και σχετικά στενού δρόμου.

Η Σούγια είναι από τα αγαπημένα μου μέρη στην Κρήτη και προορισμών πολλών χίππυς της δεκαετίας του '70. Αν και υπάρχουν αρκετά δωμάτια, εστιατόρια, μέχρι και ίντερνετ καφέ, δεν έχει "αναπτυχθεί" (με την κακή έννοια) τουριστικά και αποτελεί ένα ιδανικό ησυχαστήριο για κάποιον που θέλει να ξεφύγει από την καθημερινότητα. Η μεγάλη παραλία στα ανατολικά του χωριού αποτελεί καταφύγιο γυμνιστών τους καλοκαιρινούς μήνες ενώ αυτή στα δυτικά είναι ιδανική για τους πιο.... σεμνούς και οργανωμένη. Τα νερά είναι κρυστάλλινα και βαθαίνουν απότομα. Επίσης λόγω θέσης την πιάνει λιγότερο εν αντιθέσει με την Παλαιόχωρα το μελτέμι το καλοκαίρι.

Έτσι, καμιά ωρίτσα αφότου αφήσαμε πίσω μας το Οροπέδιο του Ομαλού πίναμε το καφεδάκι μας στην παραλία, στην σκιά ενός αλμυρικιού.

Η ανατολική παραλία.

Και η δυτική.

[yns]

Όμως δεν ήμασταν μόνοι μας. Πίσω από ένα βράχο ξαφνικά εμφανίστηκε μια μια αιθέρια ύπαρξη που με ανάλαφρο βήμα κατευθύνθηκε προς τη θάλασσα για να απολαύσει το δροσερό νερό απαλλαγμένη από μαγιό και άλλες περιττές αναστολές...

Η άνεσή της ήταν τέτοια που μη δίνοντάς μας σημασία μόλις τελείωσε το μπάνιο της ήρθε μπροστά μας για να ξεπλυθεί σε μία από τις πολλές ντουζιέρες που υπάρχουν.

Περίεργες ιδέες μπήκαν αμέσως στο μυαλό μας και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε σοβαρά το ενδεχόμενο να περάσουμε τη νύχτα μας σε αυτό το μαγικό μέρος! Όμως διακόπηκαν απότομα μόλις από τον ίδιο βράχο ξεπρόβαλε (με την ίδια περιβολή) ο σύντροφος της δεσποινίδος... Αποφασίσαμε να πάμε Παλαιόχωρα!